Chatyń to nie tylko karta historii wojny, to symbol największej tragedii, ból narodu białoruskiego

W tym dniu 80 lat temu — 22 marca 1943 roku — Chatynia już nie było. Kolejna życzliwa białoruska wieś została doszczętnie spalona. Z rąk katów zginęli prawie wszyscy jej mieszkańcy: 149 osób, w tym 75 dzieci.

Starcy, dzieci, kobiety i mężczyźni zostali wyrzuceni z domów przez oddziały karne. Chorzy i zniedołężniani byli popychani kolbami karabinów. Wszystkich zapędzono do stodoły, którą podpalono. Pod naporem ludzkich ciał drzwi nie wytrzymały i zawaliły się. W płonących ubraniach, przerażeni ludzie rzucili się do ucieczki, ale ci, którzy uciekli przed płomieniami, zostali z zimną krwią zastrzeleni przez faszystów z broni maszynowej. Najmłodszy mieszkaniec Chatynia miał zaledwie siedem tygodni.

Ze wspomnień jedynego dorosłego ocalałego z tragedii, “Niepokonanego” Józefa Kamińskiego: «I zabrali mnie do tej stodoły… Tam jest moja córka, mój syn i moja żona. A tu tyle ludzi się piętrzy, że nie można podnieść ręki… Podpalili z góry, dach się pali, ogień pada na ludzi, przygniata ich, tak mocno, że nie mogą nawet oddychać… Potem drzwi się otwierają, a ludzie nie wychodzą. Co się stało? Mówią, że strzelają. Boże, żeby nikt, kto żyje na ziemi, nie widział i nie słyszał takiego cierpienia».

Tragedia Chatynia jest jednym z tysięcy faktów świadczących o świadomej polityce ludobójstwa prowadzonej przez hitlerowskie Niemcy wobec ludności Białorusi. Chatyń uosabia ponad 9 tysięcy wsi i siół w Białorusi, z których wiele zostało spalonych wraz z ludnością i nigdy się nie odrodziło.

wersja do druku